Τι έγραψα στο πρόγραμμα της παράστασης:

Ξέρω, οι περισσότεροι από σας δεν θα πιάνατε ποτέ το φτυάρι και δεν θα βγαίνατε με τίποτα στο κλαρί. Όμως αυτό το έργο δεν έχει να κάνει με νεκροθάφτες και πόρνες. Ελπίζω, βέβαια, οι δύο συμπαθείς κατηγορίες να εκπροσωπηθούν με επάρκεια στο κοινό μας –και εισιτήρια θα κόψουμε και όλοι θα μάθουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους σαν και εμάς.

Αυτό προσπαθώ να σας πω και εγώ: όσο ακραίοι και αν σας φανούν οι δύο ήρωες μας, μπορείτε να τους χρησιμοποιήσετε σαν καθρέφτη του εαυτού σας. Και αν είστε ειλικρινείς, τότε θα φύγετε από εδώ φορτωμένοι με μερικές τύψεις, αλλά και με ένα χαμόγελο κατανόησης και ανακούφισης. Ναι είναι και άλλοι σαν και εσάς.

Το έργο είναι απαισιόδοξο. Όμως επειδή το έργο πάντα ξεπερνάει τον δημιουργό του, ελπίζω να με διαψεύσει. Έχει να κάνει με την πορεία αυτής της χώρας, τις σκέψεις και τις σχέσεις των ανθρώπων. Θα μπορούσατε να βρείτε και συμβολισμούς επάνω στις επαγγελματικές ιδιότητες των ηρώων.

Η εκπόρνευση και ο θάνατος μίας χώρας. Πιστέψτε με, δεν είχα τέτοιο σκοπό –απλώς είναι βολικά τα επαγγέλματα για να γράψεις πολλά και να κάνεις μαύρο χιούμορ. Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι ότι σε μία χώρα που γίνεται της πουτάνας, ο θάνατος θα ήταν μια βολική κατάληξη. Αν δεν σκοτώσουμε γρήγορα όσα μας έφεραν εδώ, τότε η μοναδική ελπίδα είναι ο χρόνος που θα περάσει, στέλνοντας στη λήθη τις γενιές που έκαναν ή αποδέχθηκαν τα λάθη.

Προλαβαίνουμε;