Η κυρία Πόπη ήταν η πιο καλή, η πιο γλυκιά δασκάλα που μπορούσε να έχει ένα παιδί στα μέσα των ‘70s. Στο 30ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Δεν μας έδερνε και ήταν οπλισμένη με υπομονή. Για χάρη της λέγαμε το «Μακεδονία ξακουστή» με τεντωμένο λαιμό. «Που έδιωξες τους Βούλγαρους και ελεύθερη είσαι τώρα». Και από τα σοφά της χείλη άκουσα πρώτη φορά για την αδικία που υφίσταται η πόλη μας από την Αθήνα. Στην Πατριδογνωσία δε, της Τρίτης Δημοτικού, μας μιλούσε συχνά για την ανισότητα ανάμεσα στη Βόρεια Ελλάδα και στην πρωτεύουσα. Πιθανότατα η κυρία Πόπη δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο. Continue reading →

Φοβάμαι ότι θα ακουστώ σαν κακέκτυπο του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Είναι αναπόφευκτο αν οι πρώτες αναμνήσεις σου τυπώθηκαν με ασπρόμαυρο φιλμ. Continue reading →

Στις 14.10 του Σαββάτου μία παρέα από φίλους του ΠΑΟΚ φτάσαμε στο τσιπουράδικο του Δεμίρη, το καλύτερο, όπως μας είχαν πει, της Νέας Ιωνίας. Το κατάστημα ήταν σχεδόν γεμάτο από παρέες με φανέλες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Ηταν ένα υπέροχο μεσημέρι ή, τέλος πάντων, όπως πρέπει να είναι τα μεσημέρια πριν από έναν τελικό Κυπέλλου. Continue reading →

Οταν ήμουν παιδί η αλάνα γύρω από το γήπεδο της Τούμπας είχε ακόμα επάνω της το πρώτο χώμα. Την όργωναν τα καρότσια, φορτωμένα με κασέτες. Παράνομες για το σπίτι, νόμιμες για το αυτοκίνητο – εκείνες οι μεγάλες οι άσπρες. «Πάρτε κασέτες από τους γύφτους» φώναζαν οι «άλλοι» στο τοπικό ντέρμπι. Continue reading →

Την Κυριακή στην Τούμπα θα ακουστεί μετά από 30 χρόνια το «Να ΄τοι Να ‘τοι  οι πρωταθλητές». Πρόωρο. Και, πιθανότατα, ανεδαφικό. Όμως και τόσο δικαιολογημένο! Τριάντα χρόνια περιμένει ο ΠΑΟΚτσής να το φωνάξει, θα φύγει από μέσα του σαν αναστεναγμός. Και αν ο ΠΑΟΚ νικήσει την τον Παναθηναϊκό, τότε νομίζω ότι ο Καρπετόπουλος και ο Πανούτσος θα υποχρεωθούν να δοκιμάσουν απαντήσεις: μπορεί ο ΠΑΟΚ να πάρει το πρωτάθλημα; Continue reading →