ΠΑΟΚ

Tρεις στιγμές στην Τούμπα

Κώστας Γιαννακίδης

Αν καβαλούσα σήμερα μία χρονομηχανή και γύριζα πίσω, στις 9 Ιουνίου 1985, θα πετύχαινα τον εαυτό μου να βαδίζει την οδό Διογένους, έχοντας πίσω του το γήπεδο της Τούμπας και τις φωνές των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Θα πλησίαζα με άνεση τον 19χρονο -έτσι όπως έχω γίνει αποκλείεται να με αναγνώριζε. Και θα του έδινα τέσσερις συμβουλές. Continue reading →

Τι είδα στον τελικό Κυπέλλου

Κώστας Γιαννακίδης

Μένω κοντά στο Ολυμπιακό Στάδιο και είπα να ξεκινήσω από το σπίτι δύο ώρες πριν από το παιχνίδι, να κάνω και το σχετικό χάζι. Στην υπόγεια διάβαση του Golden Hall, είδα δύο παλικάρια με φανέλες της ΑΕΚ. Ένας άνδρας των ΜΑΤ τους ρώτησε πού πηγαίνουν. «Πού να πηγαίνουμε; Στο γήπεδο» απάντησαν με ένα μοναδικό συνδυασμό αφέλειας και σιγουριάς. «Να πάτε στο γήπεδο, παιδιά, απλώς αν πάτε από εδώ, δεν θα μπείτε μέσα ολόκληροι, αλλά σε κομμάτια». Continue reading →

Η πόλη του Ιβάν Σαββίδη

Κώστας Γιαννακίδης

Η κυρία Πόπη ήταν η πιο καλή, η πιο γλυκιά δασκάλα που μπορούσε να έχει ένα παιδί στα μέσα των ‘70s. Στο 30ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Δεν μας έδερνε και ήταν οπλισμένη με υπομονή. Για χάρη της λέγαμε το «Μακεδονία ξακουστή» με τεντωμένο λαιμό. «Που έδιωξες τους Βούλγαρους και ελεύθερη είσαι τώρα». Και από τα σοφά της χείλη άκουσα πρώτη φορά για την αδικία που υφίσταται η πόλη μας από την Αθήνα. Στην Πατριδογνωσία δε, της Τρίτης Δημοτικού, μας μιλούσε συχνά για την ανισότητα ανάμεσα στη Βόρεια Ελλάδα και στην πρωτεύουσα. Πιθανότατα η κυρία Πόπη δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο. Continue reading →