Αν καβαλούσα σήμερα μία χρονομηχανή και γύριζα πίσω, στις 9 Ιουνίου 1985, θα πετύχαινα τον εαυτό μου να βαδίζει την οδό Διογένους, έχοντας πίσω του το γήπεδο της Τούμπας και τις φωνές των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Θα πλησίαζα με άνεση τον 19χρονο -έτσι όπως έχω γίνει αποκλείεται να με αναγνώριζε. Και θα του έδινα τέσσερις συμβουλές. Continue reading
Μένω κοντά στο Ολυμπιακό Στάδιο και είπα να ξεκινήσω από το σπίτι δύο ώρες πριν από το παιχνίδι, να κάνω και το σχετικό χάζι. Στην υπόγεια διάβαση του Golden Hall, είδα δύο παλικάρια με φανέλες της ΑΕΚ. Ένας άνδρας των ΜΑΤ τους ρώτησε πού πηγαίνουν. «Πού να πηγαίνουμε; Στο γήπεδο» απάντησαν με ένα μοναδικό συνδυασμό αφέλειας και σιγουριάς. «Να πάτε στο γήπεδο, παιδιά, απλώς αν πάτε από εδώ, δεν θα μπείτε μέσα ολόκληροι, αλλά σε κομμάτια». Continue reading
Η κυρία Πόπη ήταν η πιο καλή, η πιο γλυκιά δασκάλα που μπορούσε να έχει ένα παιδί στα μέσα των ‘70s. Στο 30ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Δεν μας έδερνε και ήταν οπλισμένη με υπομονή. Για χάρη της λέγαμε το «Μακεδονία ξακουστή» με τεντωμένο λαιμό. «Που έδιωξες τους Βούλγαρους και ελεύθερη είσαι τώρα». Και από τα σοφά της χείλη άκουσα πρώτη φορά για την αδικία που υφίσταται η πόλη μας από την Αθήνα. Στην Πατριδογνωσία δε, της Τρίτης Δημοτικού, μας μιλούσε συχνά για την ανισότητα ανάμεσα στη Βόρεια Ελλάδα και στην πρωτεύουσα. Πιθανότατα η κυρία Πόπη δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο. Continue reading
Φοβάμαι ότι θα ακουστώ σαν κακέκτυπο του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Είναι αναπόφευκτο αν οι πρώτες αναμνήσεις σου τυπώθηκαν με ασπρόμαυρο φιλμ. Continue reading
Στις 14.10 του Σαββάτου μία παρέα από φίλους του ΠΑΟΚ φτάσαμε στο τσιπουράδικο του Δεμίρη, το καλύτερο, όπως μας είχαν πει, της Νέας Ιωνίας. Το κατάστημα ήταν σχεδόν γεμάτο από παρέες με φανέλες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Ηταν ένα υπέροχο μεσημέρι ή, τέλος πάντων, όπως πρέπει να είναι τα μεσημέρια πριν από έναν τελικό Κυπέλλου. Continue reading
